IKONA (gr. εικων) - OBRAZ, PORTRET

Na początku XX w. ikona została na nowo odkryta po części przez Wschód lecz przede wszystkim przez Zachód. Kościół zachodni otworzył się na ikonę jako niezwykłe dzieło sztuki niosące treści teologiczne i filozoficzne. Ikona przekroczyła wówczas tradycyjne granice Prawosławia. Jednakże ikona nie jest zupełnie obca Kościołowi zachodniemu. W wielu świątyniach katolickich należną czcią otoczone są cudowne ikony. Wspomnieć tu należy o ikonie Matki Bożej Pasyjnej (Nieustającej Pomocy), czy Matce Bożej Częstochowskiej. Należy również zaznaczyć, że kiedy powstawały i rozpowszechniały się pierwsze ikony Kościół nie był podzielony, przeciwnie - był bardziej niż kiedykolwiek zjednoczony w organizowaniu pierwszych soborów formułujących podstawy doktryn chrześcijańskich i w walce m. in. z późniejszą herezją ikonoklazmu. Ikony są zatem dziedzictwem całego świata chrześcijańskiego, niemniej jednak jedynie w Kościele wschodnim dzięki przestrzeganiu przez ikonopisów (malarzy ikon) kanonu zachowały one swój pierwotny charakter.
Ikona przyciąga nas swoimi walorami artystycznymi, subtelnym antyrealizmem i kolorystyką. Jednakże takie pojmowanie ikony - jako dzieła sztuki mającego zaspokoić nasze wymagania estetyczne, jest istotne, lecz nie najważniejsze. Ikona oprócz bogactwa artystycznego posiada znacznie większe bogactwo duchowe. W swej istocie jest ona przede wszystkim dziełem modlitewnym, dopiero zaś w drugim rzędzie artystycznym. Za pomocą charakterystycznych dla ikony środków artystycznych, przedstawia ona treści teologiczne. Nie można również oddzielić ikony od modlitwy czy liturgii... jest ona bowiem tworzona przez modlitwę i dla modlitwy.
Nie można "zrozumieć" ikony pomijając jej historię, teologię i wypływający z niej kult ikony. Strona ta jedynie sygnalizuje owe zagadnienia.